Twee Landcruisers in Afrika

Nadat er zoveel containers bij Vlieland overboord gegaan zijn, is het toch nog wel spannend om onze nieuwe landcruiser op de boot te zetten. Zonder een enkel schrammetje en alleen wat stoffig staat hij op ons te wachten bij African Overlanders. Na 50.000 afrikaanse avontuurlijke kilometers in Harry 1, zoals onze eerste landcruises liefkozend genoemd wordt, pakken we de beide wagens om bij African Overlanders, voordat we onderweg gaan naar Mocambique.  Maar het duurt nog even voordat we daar aankomen.

Duncan, de eigenaar van het transportbedrijf annex campsite kennen we van onze vorige verscheping. Het voelt vertrouwd om bij de rommelige camping, vlakbij Stellenbosch, aan te komen rijden. Net zoals het een gevoel van thuiskomen geeft om eerder de bekende weg te rijden van Windhoek Airport naar Elisenheim, waar we eerst onze Troopy 1 ophalen. De mensen die langs de snelweg lopen, het liften onder het bord ‘verboden te liften’ en natuurlijk in de middenberm de verkoper van elektrische autootjes en de lelijke manshoge metalen flamingo’s. Kennelijk gaat het hem goed want we zien later dat hij een tweede filiaal geopend heeft vlakbij het moderne winkelcentrum waar we onze boodschappen doen.

       Al de dag na aankomst in Windhoek kunnen we richting Kaapstad vertrekken. De thermometer laat zo’n 32 grdn zien. We overbruggen de ongeveer 1600 km naar het zuiden in vijf  etappes. Dat geeft ons de mogelijkheid om nog wat rond te kijken in de gebieden waar we niet snel weer denken terug te komen. Het zuiden van Namibië heeft duidelijk te lijden van de grote droogte. De schapenboer waar we in de buurt van Gruneau logeren, denkt dit jaar zijn dieren te moeten verkopen omdat er geen water meer is. Ook niet in de anders goedgevulde, ondergrondse waterbasins. De gastvrijheid van de familie is er niet minder om en we zijn plezierig verrast als we in de avond, op onze kampeerplek ergens op het uitgestrekte landgoed, een smakelijke maaltijd geserveerd krijgen.  Verse shepard-pie, een kudu-schnitzel, salade en een appelcrumble toe. Er zijn dagen dat we minder uitgebreid eten.

       Ondanks ons ongeduld nemen we de langzame route door het  Cederberg-gebied. Een smalle route, langs slaperig dorpjes tussen de rotsige bergen die hoog boven ons uittornen. In één van de valleien vinden we onze overnachtingsplek bij Driehoek, een wijnboerderij. De samenstelling van de grond waarop de wijnranken groeien is dusdanig uitzonderlijk dat zij zich kunnen toeleggen op de productie van topwijnen voor uitsluitend vijfsterrenrestaurants.  Naar onze maatstaven zijn deze wijnen nog steeds goed te betalen maar wel beduidend duurder dan de gemiddelde prijs van 60 rand (ong € 3,60) die we voor een  flesje smakelijke wijn betalen op andere wijnboerderijen. Hier krijgen we er ook nog een fantastisch uitzicht op de omringende bergen bij.

‍

Afscheid in Kaapstad

Het ompakken van de twee landcruisers vraagt toch nog wel wat meer tijd dan verwacht. De lijstjes met wat overgepakt moet worden en wat moet blijven ten spijt. Ook de, voor maart, ongebruikelijk heftige, regenbuien houden ons op en het is nog wel even zoeken waar de spullen het best opgeruimd kunnen worden. Verder vinden we onze koelkast wat te klein voor ons routeplannen die weinig mogelijkheid geeft om onderweg boodschappen te doen. We stropen de outdoorwinkels af op zoek naar een handzame vriezer en vinden onderweg uiteraard nog van alles waar we opeens niet meer zonder kunnen.

         Dan breekt toch het moment aan dat we, een beetje weemoedig, afscheid nemen van onze Troopy 1. Het helpt dat Duncan belooft dat hij goed voor ‘m zal zorgen totdat het tijd is voor het verschepen naar Rotterdam maar het voelt ook een beetje alsof we onze trouwe eerste  landcruiser afdanken. We beloven ‘m dat we hem snel weer in Europa gaan gebruiken. Naar Engeland misschien, of Corsica of samen naar het noorderlicht. Dat maakt het afscheid wat minder heftig.

 Met Harry 2 tuffen we naar Oranjenhof, een mini-camping tussen de wijnvelden van Stellenbosch. Hiervandaan kunnen we naar vier verschillende wijnboerderijen wandelen die tegen de heuvels rondom de stad aangeplakt liggen. We beginnen de  wijnproeverij en lunch in het sfeervolle restaurant van Tokara dat zich gelukkig op het hoogste punt van de wandeling bevindt. Wijn en wandelen is niet de beste combinatie en heuvel-af de wijnhuizen afstruinen lijkt ons dan de betere optie.

        Door een Europese bril zien wij deze regio vooral als het land van melk en honing. Gevulde winkels, gezellige terrasjes, grote auto’s, modern en veel luxe. Natuurlijk zien we ook de uitgestrekte townships waar de elektriciteitsdraden houtje-touwtje aan elkaar verbonden zijn. En als we bij Duncan kamperen worden er in de nacht twee houten elektriciteitspalen gekapt in de hoop dat de draden knappen als de palen vallen. Het koper kan dan weer voor een paar rand verkocht worden.  

Onder het oppervlak van modern en luxe piept en kraakt het. Economisch gaat het op veel fronten niet goed in Zuid Afrika en corruptie op hoog niveau eist zijn tol. We horen de verhalen over het beleid waarbij vooral jonge goed-opgeleide mannen geen werk meer krijgen. Vrijwel alle zonen van de families waar wij kamperen zijn na hun opleiding aan het werk in Australië of Europa. Ook maakt de omgeving van Kaapstad een steeds vollere indruk op ons. Over de jaren hebben de townships zich uitgebreid tot aan de diverse snelwegen waardoor er niet verder gebouwd kan worden. En vrijwel alles is beschermd met bewaking, prikkeldraad of stroomdraden dat een gevoel van onveiligheid voedt.

Onderweg in de Karoo

       Hoe anders is dat als we via de pinguinkolonie bij Betty’s Bay langs de atlantische kust naar Agulhas rijden, het allerzuidelijkste puntje van Afrika. Gehuld in mistflarden staan we op het punt waar de Indische oceaan overgaat in de Atlantische oceaan. Of andersom. Ze zijn allebei even ijzig koud. Langzaam verdwijnt het prikkeldraad beeld als we de Karoo-regio in rijden. Het gebied strekt zich uit over honderden kilometers (oost/west en noord/zuid) en staat bekend om de omvang van zijn ‘arid’ landschap. Gortdroog, schraal en onvruchtbaar. Maar ook groots en gastvrij. Er loopt een ‘escarpment’ doorheen, een breuk in het aardoppervlak, die er voor zorgt dat we over uitgestrekte eenzame plateaus rijden onderweg naar een stenige pas op ongeveer 1500 meter en dezelfde dag kamperen in een dal op 400 meter. De temperatuursverschillen kunnen zomaar oplopen to 20 graden.   We smelten in het dal en hebben een dunne trui nodig op de pas. Af en toe passeren we een schapenboerderij  maar behalve schapen zien we verder nauwelijks bewoners. Wel veel hekken. Kennelijk kent dit onherbergzame gebied vele eigenaars. Het is een omgeving die we alleen kennen uit verhalen over de eerste immigranten, die hier met hun ossenkarren doorheen trokken, navigerend op de sterren, naarstig op zoek naar water.

        Het is ook een gebied van onverwachte ontmoetingen. In Calitzdorp treffen we het ‘Oude Postkantoor’. Op een van alles verlaten plek blijkt achter de verweerde deuren een klein restaurant annex kunstgallerie te huizen. Jammer dat er in de wijde omtrek geen overnachtingsplek is want we hadden er graag nog een keer gegeten. Net zo verrassend is de wijn van Oakrest, vlak bij Ladismith. We staan bij een wijnboer die tussen zijn wijnvelden een groot waterbasin heeft liggen waaraan we mogen kamperen. Stil, prachtig, hoog in de heuvels in goed gezelschap van een vriendelijke bordercollie die onze eenzame kampeerplek bewaakt.

     Overdag bijt de felle zon in de Karoo, de kleuren grijs uit en verdwijnen de contouren in het landschap. Als de zon iets lager staat (in de vroege ochtend of late middag) ontvouwt zich langzaam een kleurenpalet waarin we licht oranjerood, geel en pastelgroen herkennen. De eindeloze, ogenschijnlijk dode, lage takkenbosjes verbergen fel gekleurde bloemen en bijzonder gevormde, voor ons onbekende, (vet)planten.

Bij volle maan staan we in het eenzame Tankwa Karoo te kijken naar een zebra die onze aandacht trekt als zijn hoeven op het losse gesteente de stilte doorbreken. Onze overnachtingsplek is ingesloten door rotsige heuvels die verraden dat het hier heel oud is en waarvan je hoopt dat het nog minstens zo lang zo blijft   Opeens zien we een wonderlijk gevormd beest over het pad scharrelen. Hij heeft wel wat weg van een varkentje. Dezelfde oren maar hij staat alleen lager op de poten en heeft een trompetvormige snuit. Een zeldzaam aardvark in levende lijve!. Hij passeert ons stoicijns en vervolgt zijn weg om ook net zo snel als hij aan komt lopen weer te verdwijnen in het donker.  Ons euforisch over zoveel geluk, achterlatend.

Route

Windhoek, Gruneau, Modderfontein, Driehoek, Kraaijfontein, Stellenbosch, Struisbaai, Agulhas, Ladismith, Kruisrivier,  Swartbergpas, Prince Albert, Karoo NP, Sutherland, Oubergpas, Tankwa Karoo

‍