We nemen alle tijd in dit kleurige, warmhartige land aan het grote meer. Uitgestrekte stranden, vissersboten, koffie drinken en een praatje met wie er voorbij komt. Ontspannend in plaats van spannend. Net vakantie.
Learn More
We verlaten na een maand de Kgalagadi aan de Botswana -zijde en kiezen een 200 km lange zandweg richting de bewoonde wereld. Slechts een keer komen we een auto tegen voordat we het asfalt opdraaien. Er zijn vanaf dat moment weinig kampeermogelijkheden en doorrijden om gelijk de grens over te steken naar Zuid Afrika is eigenlijk net te lang. We rijden door een gebied met diamantmijnen en vanwege de bedrijvigheid die dat geeft is wild kamperen geen optie.
Gelukkig biedt de Motse Lodge, zo’n vijftig kilometer voor de grens een soort van kampeerplek. Er is WIFi en een bewaker en daarmee is alles gezegd . Het sanitair is niet alleen mottig en donker, maar er blijkt ook geen water te zijn. Het terrein zelf wordt kennelijk ook gebruikt voor lokale evenementen en ligt bezaaid met doppen en glas. We zien dat er steeds meer feestelijk geklede mensen arriveren en vermoeden dat we vanavond midden in het feestgedruis zullen kamperen. En dat klopt ook . In grote getale arriveren de gasten. Dun is hier geen mode en het is voor de vrouwen dan ook zaak hun rondingen zo expliciet mogelijk te etaleren. In strakke broeken, korte felgekleurde truitjes en op glimmende stilettohakken zien we de dames uitgelaten dansen. Ik voel me nogal slonzig met mijn slobberige hippy-broek en stoffige fleecetrui.
Na een maand in de bush is het geheel nogal overdonderend. Al die mensen en al dat geluid, maar het gaat er gemoedelijk aan toe. Bij een koude gin-tonic en een boterham met pindakaas vinden we het eigenlijk allemaal wel vermakelijk. Ook al omdat de gasten aangeboden hebben dat we in een van de huisjes, de badkamer mogen gebruiken. Uiteindelijk vinden we het jammer dat het feestje al om een uur of elf eindigt en het geluid van een stinkende diesel-generator de luide, swingende Afrikaanse beat overneemt
De route naar Tofo
Na onze maand in de Kgalagadi zetten we koers naar Tofo in Mozambique. Het land waarvoor de Zuid Afrikanen ons altijd waarschuwen. Gevaarlijk, muskieten, corrupte politie onderweg en slechte wegen zijn de meest gebruikte argumenten. Wij weten wel beter. De vorige keer dat we in Mozambique waren hebben we weliswaar veel slechte wegen getroffen, maar lang niet overal. De muggen zijn in de schemering wel vaak een plaag, maar de enige corrupte politieagent die we tot nu toe tegenkomen, treffen we in Limpopo, een provincie van Zuid Afrika.
Mozambique ervaren wij niet als een gevaarlijk land. Wel weer als een ‘echt’ Afrikaans land met rommelige marktjes en veel reuring langs de weg. Wij zien heeeeel veel palmbomen, kleuren en eindeloze idyllische stranden. En om in de clichés te blijven, ook veel bijzonder vriendelijke mensen. Het heeft iets genoeglijke als we stoppen en er altijd wel iemand is die ons wat wil verkopen. De tijd dat we het intimiderend vonden als er 10 mensen bij je raampje van alles naar binnen duwen, ligt lang achter ons. Fris seizoensfruit, dat zoeter smaakt dan thuis, vers gebrande cashewnoten, grote garnalen, een grote kreeft of vis in veel kleuren en maten wordt ons onder de neus geschoven . Langs de stranden komen daar nog de kleurige doeken, kokosnoten en armbandjes bij. Meestal gaat het er gemoedelijk aan toe en er is bijna altijd ruimte voor een grapje of een plagerij. Het wordt zelden opdringerig. Tofo herinneren wij ons van de vorige keer als een dorpje waar de backpackers graag blijven plakken vanwege de relaxte sfeer. Het deed ons denken aan onze eerste reis naar Bali, in 1983, voordat het overspoeld werd met toeristen. In Tofo bleven we een paar dagen en dat was toen genoeg voor ons.
Deze keer is het anders. We zijn heel erg nieuwsgierig naar de manier waarop Chris en Sascha hun leven in Sint Pancras ingeruild hebben voor een bestaan in Mozambique. We zijn elkaar ooit eens tegengekomen op een Landcruiserweekend en bij toeval kruisten onze wegen vaker. We reisden samen in Marokko en vooral uit onze Zambiaanse avonturen in 2017groeide een bijzondere vriendschap..
De route vanuit Kgalagadi naar Tofo is wat omslachtig. Er is geen ‘kortste’ route. Wel is er een keuze tussen de grote, doorgaande en drukkere wegen via de hoofdstad Maputo . En een tragere, kortere route via de provinciale gravel- en zandwegen door veel dorpjes. Het aantrekkelijke van de route via de binnenwegen is dat we het Krugerpark moeten doorkruizen waardoor we nog een paar dagen extra kunnen ‘game-driven’. De grensovergang in het park wordt maar door een paar reizigers per dag gebruikt en is daarmee een stuk vlotter over te steken dan via de drukte aan de Komatipoort-grens.
Oponthoud in het Kruger
We hebben onderweg naar de grenspost eerst wat oponthoud als we lang blijven kijken naar vijf jonge hyena’s die aan het ravotten zijn vlak langs de weg bij een afwateringspijp. Later besluit een kudde van bijna dertig olifanten de weg over te steken, precies op het stuk waar wij geparkeerd staan. Fantastisch om zo’n grote groep in een stofwolk op je af te zien komen. Maar als ze wel heel erg dichtbij komen, wordt het toch wat ongemakkelijk. Vlak voor en achter de auto lopen de kolossen rustig voorbij. Alleen de enorme matriarch vindt het nodig om Harry nader te inspecteren. Ze onderzoekt nieuwsgierig de achterzijde van de auto en de spullen op het dak terwijl wij alleen een groot grijs vlak in onze achteruitrijcamera zien. Mijn lange telelens heb ik dan allang naar binnen gehaald en ik betrap mezelf erop dat ik gestopt ben met ademhalen als ik haar in de buitenspiegel wel heel erg dichtbij kan zien staan. Zo snel als ze gekomen is, zo snel verdwijnt ze ook weer in het groen. Alleen een grote riekende olifantendrol verraadt haar recente kolossale aanwezigheid.
Wat we dan nog niet weten is dat er een las van onze goedgevulde reservetank het langzaam maar zeker voor gezien houdt. Met een klop op het raam maken we de Zuid-Afrikaanse douane beambte wakker om ons en onze wagen uit te stempelen. Er zijn deze dag al drie auto’s voor ons de grens gepasseerd , dus het verbaast ons niet dat de dame in kwestie, na deze inspannende ochtend, met het hoofd ongemakkelijk over de rugleuning van de stoel hangend, in diepe rust is. Als we na het stempelen terug naar de auto lopen zien we een plas onder de auto staan. Mmmm? Is de waterkraan open blijven staan? Het gestage straaltje dat onder auto plenst ruikt echter verdacht veel naar diesel en opeens zien we ook het dieselspoor dat over het zand achter ons loopt. Ed ziet al snel wat het euvel is en ook hoe het voorlopig opgelost moet worden. Het is een vervelende maar niet onoverkomelijke schade maar de tank moet leeg. Een interessante uitdaging, want waar laat je meer dan 100 liter brandstof bij een grenspost zonder emmers. Weg laten lopen in het zand onder de auto lijkt ons geen briljant plan op een plek tussen de Zuid Afrikaanse en Mozambikaanse politieposten.
Bij de Mozambikaanse douane leg ik met handen en voeten uit wat we zoeken ( mijn Portugees is helaas bijzonder beperkt) en samen vinden we een 200 liter klikobak, ergens op het terrein. Emmertje voor emmertje vult de bak zich waarbij Ed assistentie krijgt van een behulpzame douaneman die ook nog aanbiedt om de diesel te bewaren tot we weer terug komen. Hij is verguld als we uitleggen dat de brandstof een cadeau van ons is voor Mozambique. Een wat minder gezellige politieman uit het Zuid Afrikaanse kantoortje heeft het inmiddels over een milieudelict en ons lijkt het een goede zaak als ze dat onderling uit gaan maken. Riekend naar de diesel staan Ed en zijn Mozambikaanse hulptroepen na verloop van tijd tevreden naar de rolcontainer gevuld met brandstof te kijken. Als hij wil mag Ed een douche nemen in het douanegebouw en in geval van nood is er voor ons ook nog een slaapplaats. Gevaarlijk? Voorlopig vinden wij het alleen maar gastvrij. Bem vindo a Moçambique (welkom in Mozambique)
Route
Kanye, Rustenburg/Buffelsspoort, Habaertsburg, Kruger NP/Letaba, Limpopo NP Aguia de Pesquiera, Tofo
No items found.
Story tags: