Spanje en Portugal, Something Old and Something New

Met een uitbundige avond tapa’s en te veel wijn in Logrono sluiten we onze route in Spanje af. Het straatje is nog donker en gesloten als we rond een uur of zeven poolshoogte gaan nemen. Maar verandert vanaf klokslag acht in een bruisend en druk gebeuren als de circa tachtig barretjes min of meer gelijktijdig hun deuren openen. Niet eerder zagen en proefden we zoveel verschillende tapas, al dan niet vergezeld van een bijpassend wijntje. We hadden nog nooit van de plaats gehoord maar Logrono blijft voor altijd in onze herinnering plakken door het tapasstraatje. Beter voor onze gezondheid om hier niet te lang te blijven.

In september 2018 mogen we onze nieuwe Super-Troopy ophalen in Duitsland. We zijn nog wel de hele dag zoet met de laatste kleine wijzigingen aan de auto maar na de feestelijke overdracht kunnen we aan het papierwerk in Nederland beginnen waarmee we de auto op Nederlands kenteken kunnen zetten en verzekeren. Niet moeilijk maar wel omslaqchtig. Maar dat is weer een ander verhaal.  Onze nieuwe trots testen we uit met een route door Frankrijk, Spanje en Portugal.

Het lijkt alweer zolang geleden dat we samen in Zimbabwe, bij een kampvuurtje, met een glas te warme wijn, op een donkere avond tussen de scharrelende olifanten wat kletsen over van alles wat ons bezighoudt. We naderen een nieuwe fase in ons leven waarin werken geen hoofdrol meer speelt en tijd een andere betekenins krijgt. Onze fantasie geven we de vrije loop als we het hebben over de aanpassingen die we zouden willen hebben als we ooit nog eens een andere reisauto zouden aanschaffen. We zijn verknocht aan Troopy 1, onze stoere wagen met inmiddels 50.000 stoffige kilometers achter de rug op Afrikaanse bodem, maar er blijft toch altijd wat te wensen. Als je je geld in je zak wilt houden is het vooral verstandig om het bij je fantasie te laten.  Maar wij gingen natuurlijk kijken. Ergens eind 2017. De beslissing over stoppen met werken ligt nog ver voor ons, dus dan hebben we alle tijd om ons een beetje orienteren……..Zeiden we tegen elkaar…… Want voor zo’n beslissing heb je echt wel even tijd nodig..... Zeiden we tegen elkaar….. En toen ging de telefoon en belde in januari 2018 Tom , de bouwer van onze trouwe Troopy no 1, met een mooi voorstel voor een tweede Landcruiser. Het vervolg van het verhaal laat zich niet heel moeilijk raden.

Het is even wennen

In een prachtige nazomer van 2018 zakken we via het pittoreske Veere af naar de Normandische kust. De verse vis en een goed glas wijn zijn goed aan ons besteed. Na al die kilometers in Afrika is het even wennen. Op de kampeerplaatsen treffen we geen overlanders met bijzondere verhalen maar vooral Europese overwinteraars die onderweg zijn naar het warmere zuiden. Onze Troopy is een buitenbeentje tussen als die erg witte campers maar zijn verschijning is altijd een geode aanleiding voor een praatje. Voorbij Calais zien we in de verte de containerboten door het Kanaal varen, in de wetenschap dat onze nieuwe aanwinst in Januari 2019 verscheept zal worden naar Kaapstad om daar de plek in te nemen van onze andere landcruiser.

        De plaatsnamen langs de Normandische en Bretonse kust brengen vage jeugdherinneringen tot leven. Vooral als we Fecamp op de borden zien staan ben ik gelijk weer die 15-jarige humeurige tiener die de kaart mocht lezen op de bijrijdersstoel. Na een lekke caravanband, belanden we destijds in Fecamp aan de Normandische kust. Een somber klein dorpje met ruige krijtrotsen langs een stenig strand. Hoog boven ons zien we een camping die alleen bereikbaar is via een steil straatje

      De krijtrotsen bij Fecamp zijn nog steeds onmiskenbaar en ook de camping van weleer bestaat nog steeds. Op de smalle toegangsweg staat inmiddels een levensgroot casino en ook in de rest van het dorp zie ik weinig dat ik herken. Eigenlijk komt heel weinig van onze route van bijna 45 jaar geleden mij bekend voor.  Natuurlijk schittert Mt stMichel nog steeds in volle glorie in het avondlicht, maar waar we ooit vlak onder de muren konden parkeren, worden we nu naar een uitgestrekt toeristisch centrum geleid.  

Lourdes, het woud van Irata en de Bardenas de Reales

Als het weer om dreigt te slaan,  wordt het tijd om het voorspelde zonnetje op te zoeken in de Pyreneeën. Lourdes blijkt langs onze route te liggen. Niet gezocht en toch gevonden. Vanaf de camping loopt een mooi pad door het bos naar het drukke bedevaartsoord. We verwonderen ons over de magische aantrekkingskracht die het heilige water heeft op al die mensen die, al dan niet in rolstoelen of op brancards, van heinde en verre hier naartoe reizen. De honderden kaarsen die aangestoken zijn ruik je van verre en de prachtig onderhouden kathedraal, die hoog boven ons uittorent, maakt indruk   Het is een bijzondere en serene plek waar ons, in alle eerlijkheid, de prettige sfeer, frisse berglucht en het zicht op de omliggende omgeving het meest aanspreekt

 Het plaatsje ligt aan de voet van de Franse Pyreneeën en is een goed startpunt om via de Aubisque en de Soloure, die wij alleen maar kennen via de Tour de France, door te steken naar de Spaanse kant. We rijden door oude middeleeuws-aandoende dorpjes en vinden het goed toeven op dorpspleintjes waar altijd wel een taverna met een pittige espresso of wijn en tapas te vinden is. Voor het eerst sinds lange tijd wandelen we weer eens in de bergen waar de teergroene lariksen de lastige paden van het Woud van Irati een sprookjesachtige sfeer geven.

      Van de lichtgroene bossen en ruige rotsen in de Pyreneeen zakken we af naar de Bardena Reales op de hoogvlakte van Navarra. In de warmte strekt zich een wit blinkend woestijn-gebied uit dat veel weg heeft van een maanlandschap met futuristische rotssculpturen. Het verbaast ons niets dat dit warme, buitenaards ogende terrein al vaker gebruikt is in Science Fiction films. Het is er rustig  en en een mooie plek om de benen een paar uur te strekken. Jammer dat er geen kampeerplek in het gebied is want om daar te staan bij zonsop- en ondergang moet prachtig zijn. In plaats daarvan gaan wij onderweg naar Logrono, 'the place to be' voor tapa’s en wijn.

Polaire wind in Portugal

 Vanuit de droogte trekken we naar de vruchtbare Douro-vallei in Portugal, bekend vanwege de Port-huizen die hiervandaan wereldwijd exporteren.  Tegen de hoge wanden die de Douro-rivier insluiten zien we wijngaarden tot zover het oog strekt. De eerste herfstkleuren dienen zich aan en verven de hellingen geel en rood.  De avonden worden langzaamaan kouder en buiten koken lukt alleen  met een dikke fleece aan. Als we aan de kust bij Porto neerstrijken waarschuwt de eigenaar ons voor de aankomende polaire wind. Op het terras van een klein cafeetje kijken we uit over de oceaan en er lijkt geen vuiltje aan de lucht. De camping, gevuld met rijen vaste caravans en hun, door de zilte wind, verweerde voortenten, is onaantrekkelijk maar de kust is prachtig en met de menukaart van het nabijgelegen restaurant waarop allerlei smakelijke visspecialiteiten prijken kunnen we nog wel even voort.

We nemen de trein, die heel handig op 10 minuutjes van de camping in Vila Chà  ligt, naar het gezellige, kleurrijke Porto.  Wij kunnen ons nauwelijks voorstellen dat aan het eind van deze zonnige heldere najaarsdag een polaire wind op ons wacht. Totdat we ‘s nachts wakker worden van een ijskoude storm die de takken van de eucalyptusbomen doet kreunen en een regen aan vruchtjes  op ons dak laat hagelen. In de ochtend is het klappertanden in het onverwarmde toiletgebouw waar de novemberwind vrij spel heeft. Als de weersvooruitzichten voor de komende dagen ronduit slecht blijken, rijden we in een paar lange dagen, terug naar huis. Met het dikke pak sneeuw in het zuiden van Frankrijk bevriezen onze plannen om nog wat langer ergens te blijven plakken. We gaan naar huis, om in te pakken voor onze volgende reis naar Afrika.

‍