Een reis met hindernissen in Botswana

Lees het verhaal
Karin Saakstra
Lees het verhaal
Olifanten-trefpunt

Er woont opeens een muis in een van Ed z’n schoenen. Zijn huisje ziet er comfortabel uit met een opgerolde sok en wat gekleurde snippersdie van een toiletrol of een verpakking van kaaskoekjes afkomstig zijn. Waarschijnlijk is hij (of zij) ingestapt in Windhoek, verstopt tussen de boodschappen.

We hebben een trage start. Iemand heeft, zonder succes,tijdens zijn verblijf voor onderhoud in de garage, geprobeerd bij Harry in te breken.  De rubbers van een zijraam zijn daarbij niet ongeschonden uit de strijd gekomen zijn. En er wacht ons een soortreünie als we aankomen bij Andreas en Christina, waar we onze vaste standplaats hebben in de Namibische hoofdstad. Omdat de reisbeperkingen vanuit Europa voor dit land verder werden versoepeld, staat hun kleine camping dit keer vol met bekenden uit Duitsland, Zwitserland en Oostenrijk, die voor het eerst hun auto weer uit de stalling komen halen. Het restaurant is die avond gesloten maar voor de vaste overlanders wordt een tafel ingericht met bier en bratwurst. Ik vind het aandoenlijk om te zien hoe de anders zo zwijgzame Andreas, meer dan twee meter lang, schoenmaat 48 en handen als kolenschoppen, glimmend van oor tot oor, aan het hoofd van de tafel de drukte overziet als een echte Pater Familias. De kampeerplaats mag dan een beetje rommelig zijn, de sanitaire voorzieningen mogen wat onderhoud nodig hebben en de menukaart van het restaurant is al jaren voorspelbaarder dan het weer maar deze mensen weten ons wel altijd het gevoel van ‘thuiskomen’ te geven.

Onderweg
Een muis in huis

 

We trekken nog een paar dagen met Sven en Judith op die hun reis dit keer in Windhoek afsluiten. Stouwen daarna de boodschappen in alle hoeken en gaten en melden ons aan voor de zoveelste PCR-test. Zonder al te veel aandacht te besteden aan een van de huishoud-accu’s die tijdens de stalling compleet leeg getrokken is, rijden we op vrijdagmiddag naar Gobabis, niet ver van de grens met Botswana. Als ik de krat openmaak waarin de overheerlijke,rijpe avocado’s stootvrij bewaard worden, zie ik aan de knabbelsporen dat er al iemand zich tegoed gedaan heeft aan mijn favoriete broodbeleg. Er is een muis in huis en wij zijn niet blij. Ook al omdat we de horror-verhalen kennen overdoorgeknaagde bedrading.

Een diervriendelijk muizenval hier vinden kunnen we wel vergeten. Ook een dieronvriendelijke val blijkt onbegonnen werk. Gif is de enige remedie volgens de lokale kenners. Geen ideale optie maar zonder anderalternatief, paaien de we de muis met wat verse tomaat en knalroze blokjes rattengif.  De eco-vriendelijke versie, dat dan weer wel.

Na de gebruikelijke, vlotte afhandeling aan de grens, overbruggen we de 600 kilometer naar Maun in Botswana; de uitvalsbasis is voor iedereen met plannen, in en rond de Okavango Delta. Op zoek naar onze eerste kampeerplek wat dieper in het stroomgebied, komen we ‘bushfires’ tegen, grote grasbranden die normaal zijn voor deze warme periode van het jaar. Sommigen blokkeren de doorgang. Ook de omgeving van de kampeerplaats is zwartgeblakerd en we besluiten, na een overigens mooie route door de droge delen van de delta, om terug te rijden naar Maun. Achteraf gezien een gelukkig besluit want Ed merkt na een paar uur stuiteren door kuilen en oude rivierbeddingen dat het voelt alsof hij door de rem trapt. Een van de remleidingen blijkt klem te zitten tussen onze nieuwe ‘air suspension’ (iets handigs voor de vering van de auto) en scheurt na een dag off-road rijden. Nadat Ed, geholpen door iemand van de Toyota-garage, een nieuwe remleiding ergens in het dorp vindt (vanwege leveringsproblemen van reserveonderdelen is niet alles overal voorradig) is heteuvel snel verholpen en kunnen we in de middag doorrijden naar Moremi, een vande nationale parken in dit waterrijke gebied.

Intussen is de muis gedesoriënteerd geraakt door het gif, althans,, dat is onze versie van het verhaal. Hij vertoont zich op een onbewaakt moment, een beetje sloom, zomaar op de aanrecht. Wij maken onszelf belachelijk door er als twee malloten achteraan te gaan, gewapend met een theedoek, een plank en een schroevendraaier die toevallig in de buurt ligt. Een zinloze exercitie natuurlijk. De muis, plotseling weer fris en fruitig, verdwijnt danook razendsnel en onvindbaar in het dashboard. We proberen een nieuwe tactieken voegen kaaskoekjes toe aan een vers portie gif in een poging hem naar buiten te lokken. Maar de muis blijft spoorloos. Er zit niet anders op dan de verstekeling mee te nemen naar het nationale park. Daar wacht onze volgende hindernis.

Olifanten zien we genoeg
Nieuwe verrassingen

 

De eerste olifanten zien we al kort nadat we uit Maun vertrekken. Het maakt niet uit hoe vaak we ze zien, we blijven altijd even kijken. Vooral de baby’s die we in groten getale onhandig mee zien hollen met hun moeder, blijven een bron van vermaak. Hun ongecoördineerde geglibber in de modder als ze wijdbeens proberen op te staan en de pogingen om iets te begrijpen van het gebruik van hun slurf zijn echt te grappig. In de eerste nacht worden we getrakteerd op het bezoek van een groot exemplaar, die haar zinnen gezet heeft op vruchten in de boom die precies boven onze auto hangen. Ze snuffelt aan onze auto en het lijkt alsof ze door het muskietengaas kijkt of we comfortabel liggen. Bang zijn we niet van haar maar als ze in al haar omvang, aan de andere kant van het dunne tentdoek, boven ons uittorent, dan is dat toch een moment waarop ik mijn adem inhoud.

In de ochtend zie ik Ed zorgelijk fronsen. De indicatie van de accu’s die de koelkast(en) voeden staat op alarm. Er is een probleem dat nauwelijks verholpen kan worden door het bijladen met de zonnepanelen. In de delta zijn niet zo veel oplossingen (lees: geen oplossing) dus we besluiten toch maar naar de volgende plek te trekken om te ervaren of tijdens het rijden de situatie verbetert.  We kunnen dan alsnog een plan maken.

Het water langs onze route staat nog steeds hoog door de serieuze regenval in het Afrikaanse voorjaar. Nog niet alle wegen zijn daardoor begaanbaar en ook veel (houten) bruggen wachten nog op reparatie. Maar langs de paden die we wel kunnen gebruiken is genoeg te zien. Oude majestueuze bomen,die de broodnodige schaduw geven aan hordes impala’s, zebra’s en andere hoefdieren, afgewisseld door uitgestrekte grasvlaktes waar we de gracieuze giraffen van ver zien aankomen.

Op Xanaxa, onze volgend kampeerplek, treffen we de Nederlandse Peter en Madeleine die een boeking op dezelfde plek hebben.  Het is niet uitzonderlijk om in Botswana een dubbele boeking te treffen.  Op papier is alles ‘fully booked ‘. In praktijk blijken er precies twee boekingen te zijn. Allebei op dezelfde plek. We kunnen er alle vier de humor wel van inzien en maken ons er niet erg druk om.  Er is plaats genoeg. Als blijkt dat zij minstens zoveel herinneringen hebben in Afrika als wij, hebben we meer dan genoeg gespreksstof bij de koude witte wijn, die wij uit onze, steeds korter werkende, koelkast opduikelen. De volgende dag nemen we afscheid met een afspraak om Peter later in de maand in Kasane te treffen als Madeleine alweer aan het werk moet in Nederland. We krijgen een paar mooie tips voor een route in de Khwai-regio mee waar op dit moment een 'olifanten-vergadering’ gaande is. En het adres van de garage die waarschijnlijk een vervanging voor onze accu’s verkoopt. Ed belt met de satelliettelefoon en de nieuwe accu’s blijken inderdaad per direct geleverd kunnen worden. We vertrekken vol goede moed weer 150 km terug naar Maun met het idee dat het vervangen van de batterijen zo gepiept is. Na wat ruggenspraak met Chris in Mozambique heeft Ed toch nog zeker de hele dag nodig om de lastiger dan verwachte klus te klaren. De nieuwe accu’s zijn weer net even anders dan de oude en van de bevestigings-ogen is de kwaliteit zo mager dat Ed een betere oplossing moet bedenken. Pas de volgende ochtend geeft het systeem in de auto aan dat alles weer naar behoren functioneert en voelt het gelijk alsof we nu echt alles op orde hebben. Zelfs de muis werkt mee. Hij meldt zich wat wiebelig in het gangpad, op zoek naar zijn dagelijkse kaaskoekje.  Dit keer gaan we niet hysterisch op jacht maar gebruikt Ed een kastplank om ‘m een zwieper naar buiten te geven. Via een glijpartij langs het muskietengaas verdwijnt hij in het donker. Voor de eerste kennismaking met zijn nieuwe land.

Zelfs de laatste schraapsels worden met verve verdedigd
Eindelijk op weg

 

Het lijkt net of onze reis nu pas begint als we de aanwijzingen van Peter volgen en de kreek vinden waar we ontelbare olifanten zien komen en gaan. Het lijkt wel of ze hier met elkaar afgesproken hebben.Alsof ze de laatste nieuwtjes uitwisselen. Ze begroeten elkaar, badderen in het modderige water en vervolgen hun weg. En dat gaat maar door. Ook vinden we het pad langs een rivier dat zo prachtig is dat het zich nauwelijks laat omschrijven. Kabbelend helder water, nijlpaarden, die ons overigens niet heel erg goed gezind zijn, hoge, oude bomen en een visarend die aan het vissen is.  En dat alles omlijst door een helblauwe lucht met donzige witte schapenwolken.  Dit zijn toch echt de plekken waarvoor we zo graag onderweg zijn.

In het gebied zien we genoeg plekken waar we goed zouden kunnen wildkamperen. Toch gaan we naar een van de ‘community’-campsites. We zien dat het toerisme een klein beetje aantrekt maar de meeste plekken blijven grotendeels leeg. Door te overnachten op zo’n kampeerplaats, leveren we in ieder geval een bijdrage aan de kas van de gemeenschap. Dat is toch het minste dat we kunnen doen als we door hun prachtige leefgebied dwalen. Bovendien ligt‘ Magotho’, waar we heen gaan, op een prachtige plek aan de Khwai-rivier waar,normaal gesproken, in deze tijd van het jaar, veel dieren te vinden zijn. Afgeleid door het accu-verhaal en de jacht op de muis, hebben we in Moremi wel veel beesten gezien maar nog geen echt spektakel meegemaakt.  Dat verandert snel als we Storm en William tegenkomen. Hij is beroepsfotograaf en heeft lang in Savuti vertoefd om opnames te maken voor ‘Savage Kingdom’, een treffende BBC documentaire over de roofdieren in Savuti, een van de beschermde gebieden in Botswana. Zij is gespecialiseerd in het organiseren van bijzondere reizen over het Afrikaansecontinent en beiden zijn echte ‘bush’- liefhebbers. Ze wijzen ons de weg naar een bocht in de rivier waar twee nijlpaarden-stieren, een avond eerder, met elkaar gevochten hebben.  Een van de twee heeft het niet overleefd en is inmiddels voedsel geworden voor de leeuwen.  In eerste instantie melden zich vier leeuwinnen maar algauw groeit hun aantal. Als wij in de loop van de middag gaankijken, treffen we 21 leeuwen die zich op, in of rond het, inmiddels niet zoprettig ruikende, karkas verzameld hebben. Jonge leeuwen die lopen te slepen met een nijlpaardenpoot. De dames, die elkaar af en toe een mep geven omdat zeelkaar de lekkerste stukjes niet gunnen en een grote man met donkere manen, diemet zichtbare tegenzin, door het water moet om ook mee te kunnen eten. Intussen wordt er geslagen, gesist en gegromd naar de krokodillen die op het gebeuren af zijn gekomen. Het wordt donker dus, zoals de gewoonte is in dit soort omgeving,rijden we terug naar onze slaapplek die ver aan de buitenkant, aan het water ligt.  We houden rekening met olifanten onderweg maar wat we niet verwachten is dat we ook nog twintig wilde honden (wild dogs of tegenwoordig painted wolves genoemd) letterlijk op onze kampeerplek treffen.Tien volwassenen, op zoek naar wat eetbaars bestuderen de troep buffels aan de overkant van het water, en tien puppy’s die druk spelen met elkaar en watrietstengels. Van de grotere roofdieren zijn zij onze absolute favoriet vanwegehun onderlinge zorgzaamheid, hun trefzekere jachtvaardigheden en hun prachtig getekende vacht.  Na een onhoorbaar commando verdwijnt de hele troep, in een lange rij, op jacht naar een kudu waarvan wij later alleen nog een paar botten en de schedel vinden. Ja hoor. Voor ons is de reis eindelijk begonnen.  

Botswana Sunset

 

 De Route

Windhoek (Elisenheim), Gobabis ( Xain Quaz restcamp), Ghanzi(Symponica Camp), Maun (Sitatunga), 3rd Bridge Moremi NP (Third Bridge &Xakanaxa, Khwai Region (Magotho), Chobe NP ( Savuti campsite), Chobe NP (Thobolos ecolodge campsite), Kasane (Senyati campsite).

No items found.
Story tags:

More Stories from Archive