We nemen alle tijd in dit kleurige, warmhartige land aan het grote meer. Uitgestrekte stranden, vissersboten, koffie drinken en een praatje met wie er voorbij komt. Ontspannend in plaats van spannend. Net vakantie.
Learn More
Lucy, een charmante oudere dame met een gerimpeld gezicht omlijst door kleine grijze krulletjes, geeft ons een gastvrije rondleiding over haar terrein. We lopen door de koffieplantage en langs haar moestuin naar een strak gemaaid grasveldje. Er is daar niet alleen een gezellige veranda gebouwd maar het blijkt ook onze kampeerplaats te zijn. ‘Ga even zitten dan zoek ik de sleutel’. We proberen hoog boven ons, tussen de dikke wolken een glimp van de sneeuw op Kilimanjaro op te vangen terwijl we ondertussen luisteren naar het openen en dichtslaan van kastjes, gerammel van blikjes en geschuif van meubels. ‘ Sorry Karin, the keys are missing. Camping is closed’. Ik wil heel even de suggestie doen om het minuscule hangslotje op de deur te forceren en te vervangen door een van de vele sloten die, met sleutel, in de vensterbank liggen. Makkelijk geld verdiend, zou je denken. Maar dit slot hoort bij deze deur en dus gaan wij op zoek naar een andere slaapplaats op de flanken van de hoogste berg van het continent.
Afrikaanse logica. Soms zien we het aankomen en soms worden we er door overvallen. We mogen op de grensovergang bijvoorbeeld opeens alleen ons visum betalen met een biljet van 50 usdlr. We hebben alleen nieuwe 20-dollarbiljetten die onder geen enkele voorwaarde aangenomen mogen worden. Het wisselkantoor om de hoek wil de biljetten wel omwisselen als we 15 dollar extra betalen. Dat gaat mij te ver dus Ed stelt de, overigens zeer vriendelijke, immigratie-meneer voor dat we dan maar in de hal blijven logeren tot het zich oplost. Gelukkig heeft hij zelf een oplossing voor ons. Hij wisselt de biljetten met het geld in de douanekluis. Hoe dat rijmt met het absolute verbod op het aannemen van andere dan 50-dollarbiljetten vragen we maar niet en we bedanken de beambte omstandig voor zijn medewerking.
Bij de douane hebben we nooit gesteggel over biljetten. Vanaf Malawi mogen we daar namelijk geen cash meer betalen voor wegenbelasting of andere verplichtingen maar moeten we een bankstorting doen. In Tanzania kan dat bij een klein onduidelijk loketje, dat wij niet als betaalkantoor herkend hadden, ergens net buiten het douanegebied. Helaas willen wij op zondag de grens oversteken. En dan is het kantoor dicht. Net als wij elkaar toch wat wanhopig aan staan te kijken meldt zich een douane- medewerker. Hij neemt Ed mee achterop de pici-pici, de lokale brommertaxi, om met hem op zoek te gaan naar een ander kantoortje, ongeveer tien kilometer landinwaarts.
Vanuit warm en droog Malawi klimmen we na de grens naar de eerste groene en natte pas in Tanzania. De laadbakken van de vrachtwagens, gevuld met angstaanjagend veel passagiers, maken plaats voor afgeladen bussen die ons met grote snelheid passeren. Tegenligger of geen tegenligger, dat maakt hen niets uit. Als het moet, wordt er iemand van de weg gedrukt en verrassend genoeg gaat het altijd net goed. Na de mager gevulde stalletjes aan het meer van Malawi zien we hier rijkgevulde kramen langs de weg. Avocado’s , cashewnoten, bananen, aubergines en zachtsmakende koffie uit de Riftvalley. We hebben het plan om Tanzania in een aantal kortere etappes te doorkruizen. Langs de koffieplantages van Mbeya, door nationaal park Mikumi ,langs Iringa en via de Usambara Mountains naar Arusha in het noorden. De nieuwe Carnet de Passage, dat we nodig hebben als een soort paspoort voor de auto, zal daar (als alles goed gaat) bij DHL klaar liggen. Daarna volgen we een route die onder de, meestal in de wolken gehulde, Kilimanjaro doorloopt en zicht heeft op Mount Meru, omdat we daarna in Kenia willen uitkomen.
We zijn er op voorbereid dat zelfstandige reizigers zoals wij, eigenlijk niet welkom zijn in Tanzania. Toegangsprijzen voor de bekende wildparken zijn exorbitant voor reizigers met een eigen voertuig, zeker in vergelijking met de omliggende landen. Voor alleen het meenemen van onze eigen auto lopen de kosten nu nog op tot tweehonderd dollar per dag. Vanaf begin volgend jaar zijn auto’s met een buitenlands kenteken helemaal niet meer welkom. Daarnaast is het een gewoonte geworden om voor alles geld te vragen. Een mooi uitzichtpunt, een waterval onderweg, een kleurrijke markt. Alles heeft een prijs. Waar we geen rekening mee hielden is dat we onredelijk vaak door de politie staande gehouden worden. De aanleiding is meestal onduidelijk en al dan niet vergezeld van een nietszeggende foto van onze auto. Te hard gereden, over een doorgetrokken streep ingehaald, te vuile auto of niet gestopt bij een ongebruikte treinovergang. We krijgen altijd een standaard boete van 30.000 shilling ( ong 11 euro) die we ter plekke cash moeten voldoen. Een ontvangstbewijs is niet mogelijk. Wij zijn al snel zat van deze oneerlijke praktijken en gaan niet meer in discussie over boete maar wel over de wijze van betalen. We willen een ontvangstbewijs. Of anders willen we alleen electronisch betalen. Dat is niet de bedoeling van de dames en heren agent die waarschijnlijk een eigen bestemming voor het geld in gedachten hadden en dus worden we onvriendelijk weggestuurd. ‘But your fine is my support’ probeert een van de agenten nog als ik de creditcard weer in de portemonnee stop. Afrikaanse logica? Onaangenaam is het in ieder geval wel en staat in zo’n schril contrast met de vriendelijkheid en hulpvaardigheid die we onderweg treffen.
Na het lege noorden van Malawi is Tanzania druk. De stadjes waar we doorheen rijden zijn rommelig gevuld met tuktuks en fietstaxis. We voelen ons al snel thuis. Met wat lokale hulp vinden we onze weg naar de onoverzichtelijke winkeltjes waar alles aanwezig is om onze voorraden aan te vullen. En meer. Warme pittige samosa’s worden vanuit een vettige vitrine verkocht en bij een restaurant dat gerund wordt door dove mensen, treffen we geurige verse espresso die een beetje naar hazelnootjes ruikt en de lekkerste verse sinaasappelsap die we in weken geproefd hebben. Ananas, passievruchten en mango’s zorgen onderweg voor de broodnodige vitaminientjes. Als we onder een grote boom in Mikumi kamperen krijgen we bezoek van een grote groep giraffen. Nieuwsgierig zien we hun hoofden boven de bladeren van de omliggende struiken uitsteken als Ed het kampvuur aansteekt. Kennelijk is dit ook hun overnachtingsplek want in de ochtend treffen we ze aan de andere kant van onze slaapplaats. Samen kijken we naar de eenzame fietser die vanuit het niets over de savanne in de verte aan komt fietsen. We denken eerst nog dat het een luchtspiegeling is, op het verkeerde been gezet doordat we een bui door de optrekkende ochtendmist denken aan te zien komen. Grote druppels blinken in het eerste zonlicht maar geven, gek genoeg, geen nattigheid. De blinkende druppels blijken vlinders te zijn die met duizenden tegelijk een wonderlijk schouwspel vormen in de lage lichtstralen.
De regen van de afgelopen weken heeft de harde rode klei in de Usambara Mountains veranderd in rode glibberbaan, breed genoeg om niet ongerust het diepe ravijn in te hoeven kijken waarlangs de weg omhoog kronkelt. We horen het water kletteren uit de vele watervallen en ergens hoog in de bomen zien we colobusaapjes zich razendsnel verplaatsen. De groene muur die door het dichtbegroeide regenwoud gevormd wordt geeft een mooi contrast met de in vaak in felle kleuren geklede Usambara-vrouwen. Het woud is ook het leefgebied van de gehoornde kameleons die hier in grote getale te vinden zijn. Niet dat wij ze gemakkelijk vinden, maar de jonge vrouw die de logies op de boerderij bestiert komt al gauw met een knalgroen exemplaar aanzetten.
We staan vaker ergens bij een boerderij. Vlakbij Arusha blijven we wat langer plakken bij de familie Bruinsma, een jong Nederlands/ Namibisch stel dat een oude boerderij omgetoverd heeft tot een sfeervolle lodge. De kampeerplek is modderig door de zware regenbuien die inmiddels bijna dagelijks kortstondig vallen maar hun onthaal is warm en ruimhartig. In de avond schuiven we voor het eten aan bij de familie en hun vrienden. Ze helpen ons met een goed adres voor het plakken van een band waarvan de noodreparatie het langzaam maar zeker begeeft. En met een moeizame internetverbinding geven ze ons gelegenheid om contact op te nemen met ADAC die ons een carnet met het verkeerde chassisnummer gestuurd heeft. Net zolang tot we uiteindelijk het nieuwe trackingnummer ontvangen waarmee we de verbeterde versie in hartje Nairobi kunnen ophalen. Of dat een goede oplossing is, zien we daar wel weer.
Route
Mbeya, Kisolanza/ Iringa, Mikumi National Park, Morogoro, Usambara Mountains, Moshi, Kilimanjaro
No items found.
Story tags: